Agronomy Science, przyrodniczy lublin, czasopisma up, czasopisma uniwersytet przyrodniczy lublin
Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki

Tom 64 Nr 2 (2009)

Artykuły

Stratyfikacja ekstremalnych wartości temperatury powietrza w Felinie k. Lublina (1986–1995). Część I. Amplitudy dobowe

DOI: https://doi.org/10.24326/as.2009.2.8
Przesłane: 19 maja 2020
Opublikowane: 19-06-2009

Abstrakt

Opracowanie niniejsze stanowi kontynuację badań skrajnych wartości temperatury powietrza w profilu pionowym. Wykorzystano tu wyniki badań prowadzonych od 1963 r. w Obserwatorium Agrometeorologicznym w Felinie k. Lublina. Dane obejmują maksymalną i minimalną temperaturę powietrza z termometrów cieczowych umieszczonych: w klatce meteorologicznej (200 cm), w klatkach sytemu Geigera-Tomanka (20, 50 i 150 cm) oraz w drewnianej żaluzjowej osłonie radiacyjnej na czarnym ugorze (5 cm). Odczyty wykonywano w terminach: 7(8), 13(14), 19(20) odpowiednio w półroczu zimowym i letnim. Pomiary wykorzystane w pracy obejmują okres od 1 stycznia 1986 r. do 31 grudnia 1995 r. Zastosowano tu podstawowe miary statystyczne: średnią arytmetyczną, odchylenie standardowe, skośność, kurtozę oraz regresję wielokrotną. Ponadto w postaci wykresów ramkowych przedstawiono rozkłady amplitudy dobowej temperatury powietrza na wszystkich wysokościach. W badanym okresie najwyższe średnie wartości temperatury wystąpiły w lipcu oraz na wysokości 150 cm. Zawsze najniższą średnią minimalną temperaturę obserwowano na poziomie 5 cm. W ciepłej połowie roku najwyższą średnią maksymalną temperaturę powietrza odnotowano na wysokości 20 cm, w połowie chłodnej najwyższe wartości wystąpiły na poziomie 50 cm. Największe amplitudy występowały w porze ciepłej z maksimum w lipcu. Wysokość 5 cm odznaczała się największą średnią amplitudą w całym roku. Amplituda dobowa temperatury powietrza największą zmienność wykazuje na wysokości 5 cm; w miarę wzrostu wysokości jej zmienność maleje. W przebiegu rocznym największą zmienność obserwowano w lecie – do wysokości 50 cm, natomiast powyżej największą zmienność zarejestrowano wiosną i jesienią. Przez większość roku rozkład amplitudy jest normalny, jedynie w zimie staje się prawostronnie asymetryczny, a w styczniu ponadto silnie skoncentrowany. Zauważa się znaczące różnice w zmienności amplitudy dobowej w warstwach powietrza 5–50 cm oraz 150–200 cm. Wyraźniejszy wpływ zachmurzenia i wilgotności na amplitudę dobową notuje się w półroczu ciepłym, a najsłabszy w zimie. Na wiosnę (III) oraz w lecie (V–VII) wilgotność względna nie wpływa na wartości amplitudy temperatury powietrza.

Bibliografia

  1. Gołaszewski D., 2004. Stratyfikacja termiczna w przygruntowej warstwie powietrza w wiosenne noce przymrozkowe na stacji SGGW Ursynów. Acta Agroph., 3(2), 247–255.
  2. Kołodziej J., Liniewicz K., Samborski A., 1986. Z badań nad amplitudą temperatury w przygruntowej warstwie powietrza w Obserwatorium Agrometeorologicznym w Felinie koło Lublina (1971–80). Folia Soc. Sci. Lubl., sec. D, Geogr. 28, 2, 39–49.
  3. Kołodziej J., Liniewicz K., Wesołowska–Janczarek M., 1988. Ekstremalne wartości temperatury powietrza w okolicy Lublina (1951–1985). Annales UMCS, Lublin, sec. B, Geographia, Gelogia etc., 43, 143–154.
  4. Kołodziej J., 1999. Próba określenia związku pomiędzy ekstremalnymi wartościami temperatury powietrza a długością faz rozwojowych na przykładzie jęczmienia jarego. Folia Univ. Agric. Stet. Agric., Kraków, 79, 109–111.
  5. Liniewicz K., 1969. Sposoby obliczania średniej dobowej temperatury powietrza. Gazeta Obserwatora, 9, 3–8.
  6. Lorenc H., Suwalska-Bogucka M. 1995. Metody obliczania średniej dobowej temperatury i wilgotności względnej powietrza. Mat. Bad. Ser. Meteorol., 24, 42–44.

Downloads

Download data is not yet available.

Podobne artykuły

<< < 6 

Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.