Próby ograniczenia emisji CO2 i zwiększenia zastosowania nowych materiałów stwarza okazję dla współzależności pomiędzy inżynierią chemiczną a inżynierią rolniczą. Jednym z efektów jej współdziałania jest skrobia termoplastyczna, która może częściowo zastąpić tworzywa syntetyczne, m.in. w opakowalnictwie. Na początku z mieszanki skrobi i plastyfikatora produkowany jest półprodukt technik ekstruzji. Tak uzyskany materiał może by zastosowany w innych procesach polimerowych, jak wytłaczanie folii czy wtrysk wysokociśnieniowy. Przy zachowaniu odpowiedniego stopnia skleikowania skrobi i wilgotności można wyprodukować folię o grubości ok. 200 µm. W procesie wtrysku wysokociśnieniowego stabilność kształtu produktu można uzyskać przy zachowaniu odpowiednich temperatur procesu oraz wilgotności. Uzyskane produkty mogą osiągnąć wytrzymałość porównywalną z komercyjnymi opakowaniami plastikowymi, np. z polistyrenu.
Nadal istotnym problemem jest wrażliwość materiału na wilgotność powietrza, zarówno krótkookresowa podczas produkcji, jak i długookresowa podczas stosowania. Problem ten rośnie wraz ze wzrostem stosunku powierzchni do objętości gotowego wyrobu, jak na przykład folii. Technologie powlekania materiału lub dodawania środków natłuszczających musi by jeszcze zbadana przed wprowadzeniem do użytku. Z ekonomicznego punktu widzenia oczekiwać można, że koszt dodatkowego procesu ekstruzji podczas wytwarzania półproduktu (granulatu) może być z łatwocią zminimalizowany przez różnicę
pomiędzy ceną skrobi a opakowaniowym tworzywem sztucznym, jak polietylen, polipropylen lub polistyren.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.