Leki przeciwdrobnoustrojowe są stosowane od wielu lat w zwalczaniu chorób zakaźnych ludzi i zwierząt. Wystąpienie i rozpowszechnienie oporności na antybiotyki jest efektem współdziałania wielu wzajemnie ze sobą powiązanych czynników. Oporność na antybiotyki jest naturalnym zjawiskiem biologicznym, spowodowanym głównie selektywną presją środowiska na skutek stosowania w medycynie i weterynarii antybiotyków jako promotorów wzrostu oraz w profilaktyce u zwierząt gospodarskich i w stadach drobiu. U większości bakterii opornych na antybiotyki antybiotykooporność jest uwarunkowana istnieniem ruchliwych składników genomu (R-plazmidów, transposonów), które są nośnikami genów oporności. Geny oporności są przekazywane przez bakterie pionowo do potomstwa lub poziomo w procesie koniugacji, transformacji i transdukcji. Wzrost antybiotykooporności bakterii odgrywa istotne znaczenie w ochronie zdrowia. Choroby wywołane przez bakterie antybiotykooporne nie reagują na leczenie, dłużej trwają i stwarzają większe ryzyko śmierci. Ponadto antybiotykooporne bakterie mogą być przekazane
przez zwierzęta ludziom, albo w łańcuchu pokarmowym, albo podczas kontaktów bezpośrednich, co może być przyczyną rozwoju zakażeń opornych na leczenie antybiotykami. Stosuje się różnorodne strategie zapobiegania wystąpieniu antybiotykooporności i jej transmisji ze zwierząt na człowieka.
You may also start an advanced similarity search for this article.