W latach 2001–2003 w Puławach badano kwitnienie, nektarowanie, pylenie i oblot przez owady zapylające nowego genotypu nawłoci ogrodowej (Solidago hybrida hort.), który pojawił się samoistnie w tamtejszej kolekcji roślin miododajnych. Charakteryzuje się on łodygą niską (50–60 cm), sztywną, gęsto ulistnioną, zakończoną zwartymi, licznymi rozgałęzieniami o postaci gwiaździstego pozornego kwiatostanu. Kwitnie w okresie lipiec-wrzesień, bardzo obficie, wytwarzając na 1 m2 ponad 300 tys. koszyczków, a złocistożółtych kwiatów rurkowatych (obupłciowych) ponad milion. Sto kwiatów dostarcza 2–4 mg cukrów w nektarze i wytwarza 1–2 mg pyłku. Wydajność cukrów z 1 ha wynosi 300–400 kg, a pyłku 100–200 kg. W czasie kwitnienia jest chętnie odwiedzany przez różne owady, a przede wszystkim przez zbieraczki nektaru i pyłku pszczoły miodnej, które stanowią około 90% entomofauny zapylającej. Oblot trwa cały dzień, a w czasie pełni kwitnienia roślin, przy sprzyjającej pogodzie, zagęszczenie pszczół w godzinach południowych przekracza 40 na 1 m2. Omawiany genotyp nawłoci ogrodowej jest więc bardzo cenną byliną ozdobną i pożytkową, zasługującą na szerokie rozpowszechnianie w ogrodach. Rozmnaża się łatwo wegetatywnie, przez podział kęp jesienią lub wiosną.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.