Doświadczenie przeprowadzono w RZAD Sadłowice koło Puław w latach 1993––1995. Czynnikiem I rzędu były odmiany bobiku o zróżnicowanej budowie morfologicznej: Nadwiślański, Tinos i Caspar, a czynnikiem II rzędu była gęstość siewu: 50 i 70 nasion na 1 m2. Zawartość azotu oznaczano w liściach, łodygach i strąkach (co tydzień) w okresie od kwitnienia dopełnej dojrzałości. Przedmiotem badań było ocena tempa akumulacji azotu w liściach, łodygach i strąkach odmian bobiku o zróżnicowanym typie wzrostu i rozwoju w okresie od początku kwietnia do pełnej dojrzałości. Odmiany bobiku nadwiślański, Tinos i Caspar gromadziły zróżnicowaną ilość azotu w okresie wegetacji. Największa zarówno absolutna, jak i bezwzględna szybkość wzrostu roślin charakteryzowała odmianę Nadwiślański o niezdeterminowanym typie rozwoju. Maksymalne wartości wskaźnika bezwzględnej szybkości wzrostu u odmiany Nadwiślański i Caspar wystąpiły w okresie, gdy strąki były widoczne w trzech gronach, natomiast u odmiany Tinos obserwowano wcześniej od 7 do 12 dni. Największy względny przyrost masy roślin bobiku u wszystkich ocenianych odmian zanotowano, gdy na roślinie bobiku kwitły kwiaty w dwóch trzech gronach. Na początku kwitnienia bobiku łodygi z kwiatami stanowiły większy udział niżl iście w całkowitej suchej masie rośliny bobiku, natomiast w okresie dojrzewania znacznie większy udział miały strąki. Największa akumulacja azotu była w okresie końca kwitnienia, przy czym u odmiany Tions (samokończąca) występowała około 7–10 dni wcześniej niż u odmiany Nadwiślański i Caspar. W okresie początku kwitnienia znacznie większy był udział liści w całkowitej ilości azotu akumulowanego w roślinie. Przed zbiorem najwięcej azotu było akumulowane w strąkach.