Abstract
A perfect synchronization of the rider and the horse is an art requiring a lot of skill and intuition as well as advanced horse training. The correct body-weight balance allows the rider to
smoothly change the riding positions. While observing the riders on the jumping courses we can note a wide variety of riding positions in the distance ride as well as approaching the obstacle. The research was conducted during competitions in show jumping. The analysis was based on 80 riders participating in 4 competitions, 27 of which were not of Polish nationality. The total of 93 horses was taken into consideration. Special attention was paid to the sitting position in different elements of the round (arches, turns, lines etc.). There were three dominating riding positions: half seat – HS – 1, light seat – LS – 2, full seat – FS – 3. In order to show more detailed characteristics of the aforementioned riding positions three last fouls before the jump are presented in a so-called “sequence”. The most effective sequence in approaching verticals and double bars was sequence II (full seat – full seat – light seat), in case of oxers the least fault-prone was sequence I (3 full seats). The analysis showed that the best riders chose a light seat most frequently. However, it was the full seat that was chosen most often and the correlation between this riding position and the number of faults is significant.
References
Barrey E., Galloux P., 1996. Investigation of the equine jumping technique by accelerometry. 3-rd International Workshop on Animal Locomotion. Saumur, France, 20–22 May, 49.
Bayley L., Bowen J., 2007. Skoki. Muza SA, 12–13, 53, 55, 60, 66.
Clayton H. M., 1996. Effect of added weight on landing kinematics of the forelimbs in jumping horses. 3-rd International Workshop on Animal Locomotion. Saumur, France, 20–22 May, 59.
von Dietze S., 2007. Równowaga w ruchu. Galaktyka 45–47, 49, 160–162, 259–261
Grabowski T., 1967. Jeździec na parcoursie. Koń Pol. 2, 38–40.
Koziarowski K., Jankowski Ł., 2000. Parkury IV, Techniczny wymiar trudności, część C – geometria linii. Konie i Rumaki 21, 42–43.
Koziarowski K., Jankowski Ł., 2006. Odległości między przeszkodami. Hodowca i Jeździec 8, 41–42.
Mueseler W., 2001. Nauka jazdy konnej. PWRiL, 9–13, 33–36, 108, 131–132, 138–144.
de Nemethy B., 1997. Metoda Nemethy. Nowoczesna technika doskonalenia konia skoczka i jego jeźdźca. PZJ & JiK, 31–32, 36–38, 69–72, 101–103.
Paalman A., 1979. Jeździectwo, skoki przez przeszkody. Zbrosławice, 104–107, 198–201, 229, 233–251.
Peham C., Licka T., Schobesberger H., Meschan E., 2004. Influence of the rider on the variability of the equine gait, www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/15589627
Pollmann-Schweckhorst E., 2006. Trening konia skokowego. Akademia Jeździecka 23–32, 80–92, 99–102.
PZJ, 2004a. Zasady jazdy konnej. Część 1, www.pzj.pl, 48–85.
PZJ, 2004b. Zasady jazdy konnej. Część 2, www.pzj.pl, 108–113, 134–170.
PZJ, 2009. Regulamin rozgrywania zawodów krajowych (dział B), www.pzj.pl
Sasimowski E., Pietrzak S., 1983a. Warunki oceny koni wierzchowych na podstawie wyników oficjalnych konkursów skoków a zasięg występujących w ich ramach bezbłędnych przejazdów.
Annales UMCS, sec. EE, Zootechnica 1, 251–257.
Sasimowski E., Pietrzak S., 1983b. Wskaźnik trudności przeszkód jako miara zmienności wymagań konkursów hippicznych ocenianych z pozycji zootechnicznych. Fol. Soc. Sci. Lubl. 25,
39–45.
Sasimowski E., Hulewicz A., Pietrzak S., Maciąg J., Kraska R., 1984. Zmienność położenia środka masy ciała koni oraz jego związek z dosiadem jeźdźca. Annales UMCS, sec. EE, Zootechnica
2, 243–257.
Stachurska A., Pięta M., Nesteruk E., 2001. Wpływ budowy przeszkód na liczebność popełnianych przez konie błędów. Rocz. Nauk. Zoot., Supl. 14, 407–411.
Stachurska A., Pięta M., Nestreuk E., 2002. Which obstacles are most problematic for jumping horses? Appl. Anim. Behav. Sci. 77, 197–207.
Downloads
Download data is not yet available.
