W doświadczeniu szklarniowym analizowano wpływ rodzaju nawozu potasowego (K2SO4, KCl, KNO3) na tle trzech dawek węglanu wapnia (5, 10 i 15 g CaCO3 · dm-3) na koncentrację soli w podłożu, plonowanie oraz wartość biologiczną plonu jarmużu i selera naciowego. Stwierdzono istotnie większe stężenie soli w podłożu spod uprawy jarmużu po zastosowaniu chlorku i siarczanu potasu niż po zastosowaniu saletry potasowej oraz mniejszych dawek węglanu wapnia. W podłożu spod uprawy selera naciowego zależności tych nie potwierdzono. Wykazano istotny wpływ rodzaju nawozu potasowego na masę roślin. Największą masą odznaczały się rośliny jarmużu po zastosowaniu KCl, natomiast selera naciowego po zastosowaniu K2SO4. Wzrastające dawki węglanu wapnia korzystnie wpływały na wielkość plonu oraz zawartość białka w obydwu badanych gatunkach roślin. Największą zawartość witaminy C stwierdzono w świeżej masie jarmużu po zastosowaniu saletry potasowej, najmniejszą po zastosowaniu chlorku potasu. Zależność ta została potwierdzona również w selerze naciowym.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.