Rola międzyplonów ścierniskowych w monokulturowej uprawie pszenicy jarej

Abstrakt

Badania polowe przeprowadzono w latach 2004–2006 w Rolniczej Stacji Doświadczalnej Zawady. Doświadczenie zlokalizowano na glebie kompleksu żytniego bardzo dobrego. Eksperyment polowy założono w układzie split-plot z obiektami kontrolnymi w czterech powtórzeniach. Analizowano trzy czynniki: I – technika uprawy roli pod pszenicę jarą (A₁ – siew bezpośredni pszenicy, A₂ – uprawa tradycyjna); II – technika uprawy roli pod międzyplon ścierniskowy (B₁ – zespół uprawek pożniwnych i siew międzyplonu, B₂ – siew bezpośredni międzyplonu); III – roślina uprawiana w międzyplonie ścierniskowym (C₁ – gorczyca biała, C₂ – facelia błękitna). Celem podjętych badań było określenie wpływu wybranych międzyplonów ścierniskowych (gorczycy białej i facelii błękitnej) na plonowanie pszenicy jarej uprawianej w monokulturze. Badania wykazały, że międzyplony uprawiane na obiektach z uprawą zerową pszenicy jarej istotnie wpływały na plon ziarna, masę tysiąca ziaren i liczbę ziaren w kłosie w porównaniu z obiektami bez roślin międzyplonowych. Jesienne przyoranie międzyplonów w mniejszym stopniu różnicowało wysokość plonu oraz elementów plonowania. W uprawie tradycyjnej rodzaj przyoranej biomasy międzyplonów nie wpływał istotnie na plonowanie pszenicy jarej, jednak stwierdzono niewielki wzrost plonu ziarna i liczby ziaren w kłosie na obiektach po facelii. Wykonanie uprawek pożniwnych przed siewem międzyplonów przyczyniło się do istotnego wzrostu plonu ziarna i masy tysiąca ziaren. Uzyskano również istotnie niższy średni plon ziarna pszenicy w uprawie zerowej w porównaniu z uprawą płużną (tradycyjną).