Parki tematyczne jako element rozwoju obszarów wiejskich
Alicja Maria Bieske-Matejak
Katedra Łąkarstwa i Kształtowania Krajobrazu, Wydział Agrobioinżynierii, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie, ul. Akademicka 15, 20-950 Lublin, Polskahttps://orcid.org/0000-0002-2763-2783
Abstrakt
Problematyka parków tematycznych jako elementu zagospodarowania obszarów wiejskich przedstawiona jest w kontekście ich rozwoju w aspekcie historycznym (tradycje i geneza, historia najnowsza oraz szkicowa typologia w zależności od funkcji i tematyki). Jednakże głównym tematem artykułu jest planowanie takich obiektów w kontekście cech przyrodniczych regionu, a także istniejących zasobów kultury – ich ochrona i wykorzystanie. Artykuł zawiera charakterystykę dostępnych narzędzi diagnostycznych oceny zasobów przyrodniczych pod kątem projektowania parków tematycznych na terenach wiejskich. W podsumowaniu i wnioskach podkreślono, że parki tematyczne mogą być skutecznym czynnikiem zrównoważonego rozwoju obszarów wiejskich w kontekście ochrony dóbr przyrody i kultury, a także rekultywacji terenów zdegradowanych przyrodniczo. W tym celu ich lokalizacja i wielkość muszą być dostosowane do istniejących zasobów. W pracy przedstawiono ogólne wytyczne do planowania parków tematycznych.
Słowa kluczowe:
parki tematyczne, parki rozrywki, parki atrakcji, turystyka terenów wiejskichBibliografia
Balińska A., 2011. Produkt turystyki wiejskiej. W: Turystyka i rekreacja na obszarach niezurbanizowanych. Wybrane zagadnienia. Wyd. SGGW, Warszawa, 12.
Bielska A., Kupidura A., 2013. Kształtowanie przestrzeni na obszarach wiejskich. Oficyna Wydawnicza Politechniki Warszawskiej, 32.
Bieske-Matejak A., 2006. Parki atrakcji jako czynnik kulturotwórczy i aktywizujący region. W: Kierunki planowania przestrzennego wsi – współczesne przekształcenia przestrzenne obszarów wiejskich. Wyd. Politechniki Białostockiej, Białystok, 73–84.
Bieske-Matejak A., Gruszecka-Guranowska K., 2001. Parki atrakcji i rozrywki jako element kulturotwórczy i aktywizujący region. Politechnika Warszawska, maszynopis.
Bieske-Matejak A., 2015. Thematic parks in the context of rural development in peripheral regions, Barometr Regionalny, 13(1)1, 107–111.
Bohm A. (red.), 2008. Walory krajobrazowe w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Czas. Techn., 4, 5–27.
Chmielewski T.J., 2004. Ład przestrzeni przyrodniczej. W: Nowa jakość krajobrazu. Ekologia – Kultura – Technika, PAN, Warszawa–Lublin, 26.
Chojnacki J., 1990. Mapa roślinności rzeczywistej dla aglomeracji warszawskiej. W: Tomecki J. (red.), Funkcjonowanie układów ekologicznych w warunkach zurbanizowanych, Wyd. SGGW.
Cortesi I., 2000. Parcs publics – paysages 1985–2000, Actes Sud/Motta, Arles, 230–239.
Czuba A., 2013. Parki tematyczne, atrakcje turystyczne. „Newsweek”, 13 maja.
Disneyland Paris – le guide official des sejours, 2000.
Dymitryszyn I., Szyszko J., Rylke J., 2013. Terenowe metody oceny i wyceny zasobów przyrodniczych, Wyd. SGGW, Warszawa, 131–132.
Hejduk L., Banasik K., 2011. Wody powierzchniowe. W: Obidziński A., Żelazo J. (red.), Inwentaryzacja i waloryzacja przyrodnicza. Wyd. SGGW, Warszawa, 25.
Grabowski, 2007. Pojęcie klimaksu w badaniach krajobrazowych. W: Ostaszewska K., Szumacher I., Kulczyk S., Malinowska E. (red.), Znaczenie badań krajobrazowych dla zrównoważonego rozwoju. Wydawnictwo Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych UW, Warszawa, 353–359.
Falkowski T., 2011 Budowa geologiczna i rzeźba terenu. W: Obidziński A., Żelazo J., Inwentaryzacja i waloryzacja przyrodnicza. Wyd. SGGW, Warszawa, 9–23, 22.
Languar R.1991, Les parcs de loisirs, Press Universitaires de France, Paryż.
Lechnio J., Kulczyk S., Malinowska E., Szumacher I., 2008. Klasyfikacja krajobrazu – teoria i praktyka, Seria: Problemy Ekologii Krajobrazu, t. XX, Polska Asocjacja Ekologii Krajobrazu, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych UW, Warszawa.
Maciak F., 2003. Ochrona i rekultywacja środowiska. Wyd. SGGW, Warszawa.
Michelin, 1995. Disneyland Paris. Clermont–Ferrand.
Obidziński A., Żelazo J., 2011. Inwentaryzacja i waloryzacja przyrodnicza. Wyd. SGGW, Warszawa, 7.
Ostaszewska K., Szumacher I., Kulczyk S., Malinowska E. (red.), 2007. Znaczenie badań krajobrazowych dla zrównoważonego rozwoju. Wydawnictwo Wydziału Geografii i Studiów Regionalnych UW, Warszawa, 353–359.
Ozimek I. (red.), 2011. Turystyka i rekreacja na obszarach niezurbanizowanych. Wybrane zagadnienia. Wyd. SGGW, Warszawa, 12.
Parzych K., 2016. Parki tematyczne jako nowa atrakcja turystyczna regionu nadmorskiego: studium przypadku Łeby. Warsztaty z Geografii Turyzmu, 35–47.
Perrard O., 1996. L’Architecture du Fouturoscope, Les Edition du Fouturoscope, Hachette.
Solon J., 2008. Typy krajobrazu kulturowego Polski. W: Lechnio J., Kulczyk S., Malinowska E., Szumacher J., Klasyfikacja krajobrazu – teoria i praktyka, seria Problemy Ekologii Krajobrazu, t. XX, Polska Asocjacja Ekologii Krajobrazu, Wydział Geografii i Studiów Regionalnych UW, Warszawa, 109–111.
Stępień W., 2011. Gleby i chemizm wód. W: Obidziński A., Żelazo J. (red.), Inwentaryzacja i waloryzacja przyrodnicza. Wyd. SGGW, Warszawa, 39.
Wolski P., 2002. Rozpoznanie i ocena wartości krajobrazu. W: Szyszko J., Rylke J., Jeżowski P., Ocena i wycena zasobów przyrodniczych. Wyd. SGGW, Warszawa.
Zachariasz A., 2008. Ojcowski Park Narodowy. W: Bohm A. (red.), 2008. Walory krajobrazowe w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego. Czas. Tech. 4, 5–27.
Żarska B., Fornal-Pieniak B., Zaraś-Januszkiewicz E., 2014, Landscape protecting and planning, selected issues, WULS Press, Warsaw, 2934.
Żarska B., 2006, Modele ekologiczno-przestrzenne i zasady kształtowania krajobrazu gmin wiejskich. Wyd. SGGW, Warszawa. parkmania.pl/aktualności/436/TOP-10-najlepsze-parki-rozrywki-w-Europie,2016-roku.htmh, [dostęp: 28.06.2021].
Katedra Łąkarstwa i Kształtowania Krajobrazu, Wydział Agrobioinżynierii, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie, ul. Akademicka 15, 20-950 Lublin, Polska https://orcid.org/0000-0002-2763-2783
Licencja
Artykuły są udostępniane na zasadach CC BY 4.0 (do 2020 r. na zasadach CC BY-NC-ND 4.0)..
Przysłanie artykułu do redakcji oznacza, że nie był on opublikowany wcześniej i nie jest rozpatrywany do publikacji gdzie indziej.
Autor podpisuje oświadczenie o oryginalności dzieła, wkładzie poszczególnych osób i źródle finansowania.
Samoarchiwizacja
Czasopismo Agronomy Science przyjęło politykę samoarchiwizacji nazwaną przez bazę Sherpa Romeo drogą niebieską. Od 2021 r. autorzy mogą samoarchiwizować postprinty artykułów oraz wersje wydawnicze (zgodnie z licencją CC BY). Artykuły z lat wcześniejszych (udostępniane na licencji CC BY-NC-ND 4.0) mogą być samoarchiwizowane tylko w wersji wydawniczej.
