Agronomy Science, przyrodniczy lublin, czasopisma up, czasopisma uniwersytet przyrodniczy lublin
Źródła biomasy trzeciej generacji są konieczne dla optymalizacji zrównoważonego rozwoju upraw w szerokiej gamie jakości gleb i warunków klimatycznych. Gatunkiem, na który ostatnio zwrócono uwagę w Europie jest ślazowiec pensylwański (Sida hermaphrodita L. Rusby). Wieloletni (2003–2012) eksperyment polowy został założony w Gospodarstwie Doświadczalnym UP w Felinie, w układzie bloków losowanych w 4 powtórzeniach. Celem było zbadanie wpływu rodzaju materiału rozmnożeniowego na wydajność i plon biomasy i wydajność energetyczną ślazowca. Hipoteza badawcza zakładała wyższe plony z sadzonek korzeniowych niż z siewu nasion, także w dłuższym okresie użytkowania. Średnio, w pierwszych 10-ciu latach użytkowania plantacji (2003–2012) uzyskano istotnie wyższe plony z rozmnożeń wegetatywnych (16.8 Mg h–1) niż z generatywnych (10.9 Mg h–1). Wydajność energii brutto średnio z hektara, wynosiła 304 GJ z rozmnożeń wegetatywnych, zaś 196 GJ z siewu nasion. Obliczone ciepło spalania wyniosło 18.1 GJ, zawartość popiołu 28 g kg–1, a azotu, siarki i chloru odpowiednio: 1.9 g, 0,52 g, i 0.23 g kg-1, niezależnie od sposobu rozmnażania. Najwyższa zawartość wodoru w biomasie ślazowca (wagowo) wyniosła prawie 1.4 Mg na hektar.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.