Wpływ nawożenia dolistnego na jakość prętów wierzby
DANUTA SUGIER
Katedra Roślin Przemysłowych i Leczniczych, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie ul. Akademicka 15, 20-950 LublinAbstrakt
Doświadczenie polowe przeprowadzono w latach 2002–2006 na glebie płowej o składzie granulometrycznym piasku gliniastego mocnego. Badano wpływ nawożenia dolistnego Alkalinem PK 5 : 25 i Ekolistem S na plonowanie i jakość prętów trzech genotypów wierzby (Salix purpurea, S. daphnoides, S. purpurea × S. daphnoides). Nawozy stosowano dwukrotnie w okresie wegetacji wierzby, w drugiej i trzeciej dekadzie maja. Zastosowane czynniki eksperymentalne w istotny sposób wpłynęły na plon prętów ocenianych wierzb. Najlepszy efekt plonotwórczy uzyskano w wyniku dolistnego stosowania nawozu Alkalin PK 5 : 25. Nawożenie dolistne w niewielkim stopniu wpływało na parametry fizyczne prętów oraz udział rdzenia w przekroju poprzecznym pręta. Z trzech badanych genotypów wierzby najlepszą przydatnością dla plecionkarstwa odznaczała się Salix purpurea. Charakteryzowała się ona dużymi plonami, prawie w całości tworzyła pręty proste, należące do I klasy jakości oraz odznaczała się największym udziałem prętów średnich.
Słowa kluczowe:
Salix purpuera, Salix daphnoides, Salix purpurea × S. daphnoides, nawożenie dolistne, jakość prętówBibliografia
Akao T., Yoshino T., Kobashi K., Hattori M., 2002. Evaluation of salicin as an antipyretic prodrug that does not cause gastric injury. Planta Med. 68, 714–718.
Biesiada A., Kołota E., Osińska M., Michalak K., 2000. Wpływ nawożenia dolistnego na wybrane wartości odżywcze warzyw. Zesz. Nauk AR w Krakowie, 71, 53–56.
Błażej J., Kubit P., 1999. Wstępne badanie technicznej jakości klonów wikliny purpurowej
(Salix purpura L.) pochodzących ze stanowisk naturalnych. Zesz. Nauk AR w Krakowie 330, 491–494.
Bukiewicz H., 1987. Ważniejsze czynniki ekologiczne i biologiczne plonowania krzewostanów wikliny przemysłowej. Biul. IHAR 164, 261–283.
Chrubasik S., Künzel O., Model A., Conradt C., Black A., 2001. Treatment of low back pain with a herbal or synthetic anti-rheumatic: a randomized controlled study. Willow bark extract for low back pain. Rheumatology 40, 1388–1393.
Czuba R., 1996. Celowość i możliwości uzupełnienia niedoborów mikroelementów w roślinie. Zesz. Probl. Post. Nauk Roln. 434, 55–64.
Frankowski K., Jeżewski Z., Chodorowski P., 1961. Wiklina. Uprawa i przerób. PWRiL Warszawa, ss. 399.
Grochowski W., 1990. Uprawa i użytkowanie wikliny. Uboczna produkcja leśna. PWN Warszawa, 462–479.
Krauze-Baranowska M., Szumowicz E., 2004. Wierzba – źródło surowców leczniczych o działaniu przeciwzapalnym i przeciwbólowym; Post. Fitoter. 2(12), 77–86.
Maciak F., Okruszka H., Jeżewski Z., 1973. Przydatność siedlisk na średnio głębokich i głębokich torfach do uprawy wikliny przemysłowej. Rocz. Nauk Roln. 149 D, 1–71.
Ożarowski A., 1997. Wierzba purpurowa jako roślina lecznicza. Herba Pol. 43(2), 184–186.
Pałka M., Bobrecka-Jamro D., Jarecki W., 2003. Wpływ wieloskładnikowych nawozów dolistnych na skład chemiczny oraz wydajność tłuszczu i białka rzepaku jarego. Acta Agroph. 85, 277–287.
Prądzyński W., Bukowski R., 1993. Właściwości technologiczne wikliny z plantacji po chemicznym zwalczaniu chwastów. Rocz. AR Poznań, 242, 57–63.
Prusiński J., Borowska M., 2001. Impact of selected growth regulators and Ekolist on yellow lupin seed yield (Lupinus luteus L.). EJPAU, Agronomy 4, 2, www.ejpau.media.pl
Sawicka B., 2003. Wpływ łącznego stosowania agrochemikaliów na tempo szerzenia się Phytophthora infestans na roślinach ziemniaka. Acta Agroph. 85, 157–168.
Schmid B., Lüdtke R., Selbmann H.K., Schaffner W., Kötter I., Tschirdewahn B., Heide L., Schaffer W., 2001. Efficacy and tolerability of a standardized willow bark extract in patients with osteoarthritis: randomized placebo-controlled, double blind clinical trial. Phytother Res. 15, 344–350.
Schaffer W., 2001. Efficacy and tolerability of a standardized willow bark extract in patients with osteoarthritis: randomized placebo-controlled, double blind clinical trial. Phytother Res. 15, 344–350.
Sugier D., 2005. Content of salicylic glycosides in the bark of cultivated Salix purpurea and Salix daphnoides. Herba Pol. 51, 153–155.
Sugier D., Szewczuk Cz., 2005. Ocena wybranych form wierzby krzewiastej pod względem przydatności do plecionkarstwa. Bibl. Frag. Agron. 9, 141–142.
Sugier D., Szewczuk Cz., 2006. Evaluation of selected Salix ssp. forms in reference to their usefulness for plaitworking. Bibl. Frag. Agron. 11, 487–488.
Sugier D., Sugier P., 2007. Phenolic glycosides content in purple willow bark originated from natural habitats. Herba Pol. 53(3), 325–330.
Sulima P., Przyborowski J.A., Wiwat W., 2006. Willow bark – herbal raw material harvested from plants cultivated on arable lands. Herba Pol. 52 (4), 18–25.
Szczukowski S., Tworkowski J., Wiwart M., Przyborowski J., 1998. Wiklina (Salix sp.). Uprawa i możliwości wykorzystania. Wyd. ART. Olsztyn. 7–51.
Szczukowski S., Tworkowski J., Sulima P., 2002. Kora wierzb krzewiastych źródłem glikozydów salicylowych. Wiad. Ziel. 1, 6–7.
Szewczuk C., Michałojć Z., 2003. Praktyczne aspekty dolistnego dokarmiania roślin. Acta Agroph. 85, 19–29.
Warchołowa M., 1988. Fizjologiczne podstawy dolistnego dokarmiania roślin. Mat. Sem. Nauk. „Dolistne dokarmianie i ochrona roślin w świetle badań i doświadczeń praktyki rolniczej”, Puławy 13–14 grudnia, IUNG Puławy, 5–23.
Katedra Roślin Przemysłowych i Leczniczych, Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie ul. Akademicka 15, 20-950 Lublin
Licencja
Artykuły są udostępniane na zasadach CC BY 4.0 (do 2020 r. na zasadach CC BY-NC-ND 4.0)..
Przysłanie artykułu do redakcji oznacza, że nie był on opublikowany wcześniej i nie jest rozpatrywany do publikacji gdzie indziej.
Autor podpisuje oświadczenie o oryginalności dzieła, wkładzie poszczególnych osób i źródle finansowania.
Samoarchiwizacja
Czasopismo Agronomy Science przyjęło politykę samoarchiwizacji nazwaną przez bazę Sherpa Romeo drogą niebieską. Od 2021 r. autorzy mogą samoarchiwizować postprinty artykułów oraz wersje wydawnicze (zgodnie z licencją CC BY). Artykuły z lat wcześniejszych (udostępniane na licencji CC BY-NC-ND 4.0) mogą być samoarchiwizowane tylko w wersji wydawniczej.
