Wpływ auksyn na ukorzenianie mikrosadzonek i adaptację roślin Columnea hirta Klotzsch et Hanst. Cz. I. W kulturze in vitro
Alicja Świstowska
Akademia Rolnicza w LublinieDanuta Kozak
Akademia Rolnicza w LublinieAbstrakt
W doświadczeniu oceniono wpływ auksyn i ich stężenia na ukorzenianie pędów Columnea hirta in vitro. Pędy pochodzšce z ustabilizowanej kultury in vitro wykładano na pożywkę Murashige i Skooga [1962]. Do pożywki dodano: IAA, IBA lub NAA w stężeniach: 5, 10, 20, 40 ľM. Kombinację kontrolnš stanowiła pożywka podstawowa bez auksyn. Po 21 dniach ukorzeniania dowiadczenie zakończono. Stwierdzono, że auksyny stymulowały wzrost pędów i powstawanie merystemów korzeni przybyszowych, wpływały na wzrost wydłużeniowy oraz świeżą masę korzeni. Na pożywce uzupełnionej 10 ľM IBA uzyskano mikrosadzonki o największej liczbie korzeni (11,24 szt.) i średniej ich długości 5,93 mm. Największą długością charakteryzowały się korzenie uzyskane w obecności 5 ľM NAA (11,32 mm), jednak NAA stymulował powstawanie tkanki kalusowej u podstawy pędów. Pędy wykazywały najlepszy wzrost i krzewienie na pożywce uzupełnionej 10 ľM IAA.
Słowa kluczowe:
auksyny, ukorzenianie pędów in vitro, Columnea hirtaBibliografia
Bouza L., Jacques M., Miginiac E., 1994. Requirements for in vitro rooting of Paeonia suffruticosa Andr. cv. ‘Mme de Vatry’. Scientia Hortic. 58 (3), 223–233.
Chang J.S., 1985. In vitro propagation of Saintpaulia ionantha Wendl. Plant Physiology Communications (Zhiwu Senglixue Tongxum) 5, 34–36, za Hortic. Abstracts 1987, 3, 2024.
Chen Y. C., Lu X. H., Li H. Z., 1987. The effect of some growth regulators on pathways of morphogenesis in a somatic culture of Saintpaulia ionantha. Acta Hortic. Sinica 14 (1), 57–61.
Dąbski M., 2002. Badania nad ukorzenianiem mikrosadzonek wybranych gatunków roślin ozdobnych. Rozprawy Naukowe AR w Lublinie, z. 262.
Fonnesbech A., Fonnesbech M., 1980. In vitro propagation of Monstera deliciosa. HortScience 15 (6), 740–741.
Hauzińska E., 1975. Mikrorozmnażanie in vitro goździków i chryzantem. Ogrodnictwo 5, 171–174.
Hauzińska E., 1976. Kultury in vitro jedną z metod rozmnazania wegetatywnego Anthurium cultorum Lind. Ogrodnictwo 9, 242–244.
Jerzy M., Lubomski M., 1989. Rozmnażanie złocieni in vitro. Ogrodnictwo 5, 24–27.
Lubomski M., 1988. Rozmnażanie Kalanchoë blossfeldiana metod kultur in vitro. Ogrodnictwo 2, 21–22.
Murashige T., Skoog F., 1962. A revised medium for rapid growth and bioassays with tobacco tissue culture. Physiol. Plant. 15, 473–497.
Nakano M., Niimi Y., Kobayashi D., Watanabe A., 1999. Adventitious shoot regeneration and micropropagation of hybrid tuberous begonia (Begonia × tuberhybrida Voss). Scientia Hortic. 79 (3–4), 245–251.
Orlikowska T., 1997. Regulatory roślinne w kulturach in vitro. [W:] Jankiewicz L. S. (red.) Regulatory wzrostu i rozwoju roślin. Tom II. PWN Warszawa, 219–247.
Orlikowska T., Sabała I., Kucharska D., 2000. The effect of leaf and shoot tip removal and explant orientation on axillary shoot proliferation of Codiaeum variegatum Blume var. pictum Muell. Arg. cv. Excellent. Scientia Hortic. 85 (1–2), 103–111.
Piskornik Z., 1988. Fizjologia roślin. Cz. II. PWN Warszawa.
Podwyszyńska M., 1992 a. Mikrorozmnażanie aglaonemy. Ogrodnictwo 2, 27–28.
Podwyszyńska M., 1993. Ukorzenianie mikrosadzonek monstery. Mat. VIII Ogólnop. Zjazdu Kwiac., Skierniewice 9–10 listopada, 29.
Sabała I., Kucharska D., Orlikowska T., 1999. Mikrorozmnażanie krotona. Mat. Konf. pt. „Rozmnażanie roślin in vitro”. Skierniewice 14 kwietnia, 32–34.
Tsuro M., Koda M., Inoue M., 1999. Comparative effect of different types of cytokinin for shoot formation and plant regeneration in leaf – derived callus of lavender (Lavandula vera DC). Scientia Hortic. 81, 3, 331–336.
Zenkteler M., 1984. Hodowla komórek i tkanek roślinnych. PWN Warszawa.
Akademia Rolnicza w Lublinie
Akademia Rolnicza w Lublinie
Licencja
Artykuły są udostępniane na zasadach CC BY 4.0 (do 2021 r. na zasadach CC BY-NC-ND 4.0 międzynarodowe).
Przysłanie artykułu do redakcji oznacza, że nie był on opublikowany wcześniej i nie jest rozpatrywany do publikacji gdzie indziej.
Autor podpisuje oświadczenie o oryginalności dzieła, wkładzie poszczególnych osób i źródle finansowania.
